Let the madness begin
Blijf op de hoogte en volg Larissa
08 Mei 2014 | Portugal, Coimbra
Boa tarde!
Nog een maand en twee dagen en ik zit weer in het land van de regen: België. Spijtig, ik begin hier de zon heel gewoon te worden. Ik, mijn huid niet. Zaterdag zijn we weer naar de zee gegaan, en aangezien onze zonnecreme blijkbaar niet zo sterk was als we dachten (factor 2, ik wist zelfs niet dat dat bestond!), zijn we vol pijn terug gekomen. Thuis was het verdikt gevallen: verbrand! Allebei zo rood als een kreeft, van top tot teen. 'Ik verbrand nooit!' Die zin zal ik maar veranderen naar 'Ik verbrand niet zo gemakkelijk in de Belgische zon'. We hebben maar snel allebei een bus aftersun gekocht (die ondertussen al bijna leeg is) en beginnen smeren alsof ons leven er van af hing. En het ergste was: ik had de volgende dag stage! Aangekomen op stage, werd ik onmiddellijk door iedereen aangestaard en het duurde niet lang of de vraag of ik in de zon had gelegen viel. Natuurlijk had ik in de zon gelegen, in mijn bed word ik niet zo rood hoor. Portugezen, toch een vreemd volkje, want ik heb die dag enkele keren moeten aanhoren dat ik zo'n mooie kleur had gekregen en dat ze jaloers waren op mij. Als ik dan zei dat ik verbrand was, zeiden ze 'Burned? You? Nooo, only your face a little bit'. Ik wou dat het waar was, want ondertussen kon ik amper mijn kleren verdragen en was zitten een hel. Wie zijn gat verbrand moet op de blaren zitten zeker?
Ondertussen zijn de nieuwe studenten ook aangekomen op stage. Terug 7 nieuwe namen onthouden, en ik ken nog niet eens elke verpleegkundige bij naam! Gelukkig zijn ze allemaal heel lief en doen ze hun uiterste best om met mij te praten. Verder is er niet veel speciaals gebeurd op stage. Alles gaat zijn normale gangetje. Ik sta veel meer bij ofwel bij mijn mannelijke tutor die het geweldig vindt om constant grapjes te maken ("Kijk, dit is mijn dochter! Ik heb haar in Afrika gekocht, maar ze was wel extra duur omdat ze niet zwart is."), ofwel mijn vrouwelijke tutor die vele bezorgder is ("Are you okay? Is everything alright? How are you? Do you need more help? You're doing it perfect, don't worry!"). Hen ga ik wel missen als ik weg ben, ik begin echt een band op te bouwen met hen. Met alle verpleegkundigen. Ik heb het gevoel dat ze op mij helemaal anders reageren dan op de andere studenten (de oude dan). Het lijkt wel alsof ze mij minder beschouwen als student, waar ik totaal geen problemen mee heb.
Hoewel ik nog maar een dikke maand hier ben, lijkt het wel alsof deze maand drukker wordt dan de voorbije twee maanden samen (op het vlak van uitgaan en plezier maken toch). Morgen begint hier eindelijk Queima das Fitas, hetgeen waar ik al vanaf het begin naar uitkeek! Queima das Fitas is een groot studentenfeest van een week lang en wordt gezien als het grootste studentenevenement van Europa. Er zou hier meer gedronken worden dan op Oktoberfest in Duitsland. Ik ben eens benieuwd! Elke avond zijn er optredens en komen er DJ's draaien (Bv. Afrojack) en heel Coimbra feest mee. Spijtig genoeg moet ik stage doen volgende week, maar ik heb zaterdag, zondag en maandag toch vrij gekregen. Dit zijn de belangrijkste dagen. Ik hoop dat de Portugezen gelijk hebben en dat Queima even leuk en zot wordt als iedereen zegt!
Verder hebben we nog een ontdekking gedaan: Enee. Enee staat voor Encontro Nacional de Estudantes de Enfermagem. Kortom, een soort festival voor verpleegkundestudenten! Iedereen heeft speciaal hiervoor een week vrij gekregen, dus natuurlijk zijn wij van plan om te gaan! Alleen hebben we een praktisch probleem. Hoe kunnen we overleven op de camping als wij hier niets hebben om te kamperen? Dit zullen we nog moeten uitzoeken, maar ik hoop dat we er uit geraken en dat we kunnen gaan. Er is namelijk ook een colorparty en aangezien we de colorrun in Coimbra al gemist hebben, kunnen we de colorparty toch niet uit onze vingers laten slippen?
Zo, ik moet mij gaan klaarmaken om weer naar het ziekenhuis te gaan.
Tot binnen een maand in real life, of binnen een week op mijn blog!
P.s.: ik had dit eigenlijk in mijn vorige blog al moeten zetten, maar Jo: bedankt voor het leuke fotoboek! En manne van de chiro: merci voor de leuke berichtjes in het schriftje!
Nog een maand en twee dagen en ik zit weer in het land van de regen: België. Spijtig, ik begin hier de zon heel gewoon te worden. Ik, mijn huid niet. Zaterdag zijn we weer naar de zee gegaan, en aangezien onze zonnecreme blijkbaar niet zo sterk was als we dachten (factor 2, ik wist zelfs niet dat dat bestond!), zijn we vol pijn terug gekomen. Thuis was het verdikt gevallen: verbrand! Allebei zo rood als een kreeft, van top tot teen. 'Ik verbrand nooit!' Die zin zal ik maar veranderen naar 'Ik verbrand niet zo gemakkelijk in de Belgische zon'. We hebben maar snel allebei een bus aftersun gekocht (die ondertussen al bijna leeg is) en beginnen smeren alsof ons leven er van af hing. En het ergste was: ik had de volgende dag stage! Aangekomen op stage, werd ik onmiddellijk door iedereen aangestaard en het duurde niet lang of de vraag of ik in de zon had gelegen viel. Natuurlijk had ik in de zon gelegen, in mijn bed word ik niet zo rood hoor. Portugezen, toch een vreemd volkje, want ik heb die dag enkele keren moeten aanhoren dat ik zo'n mooie kleur had gekregen en dat ze jaloers waren op mij. Als ik dan zei dat ik verbrand was, zeiden ze 'Burned? You? Nooo, only your face a little bit'. Ik wou dat het waar was, want ondertussen kon ik amper mijn kleren verdragen en was zitten een hel. Wie zijn gat verbrand moet op de blaren zitten zeker?
Ondertussen zijn de nieuwe studenten ook aangekomen op stage. Terug 7 nieuwe namen onthouden, en ik ken nog niet eens elke verpleegkundige bij naam! Gelukkig zijn ze allemaal heel lief en doen ze hun uiterste best om met mij te praten. Verder is er niet veel speciaals gebeurd op stage. Alles gaat zijn normale gangetje. Ik sta veel meer bij ofwel bij mijn mannelijke tutor die het geweldig vindt om constant grapjes te maken ("Kijk, dit is mijn dochter! Ik heb haar in Afrika gekocht, maar ze was wel extra duur omdat ze niet zwart is."), ofwel mijn vrouwelijke tutor die vele bezorgder is ("Are you okay? Is everything alright? How are you? Do you need more help? You're doing it perfect, don't worry!"). Hen ga ik wel missen als ik weg ben, ik begin echt een band op te bouwen met hen. Met alle verpleegkundigen. Ik heb het gevoel dat ze op mij helemaal anders reageren dan op de andere studenten (de oude dan). Het lijkt wel alsof ze mij minder beschouwen als student, waar ik totaal geen problemen mee heb.
Hoewel ik nog maar een dikke maand hier ben, lijkt het wel alsof deze maand drukker wordt dan de voorbije twee maanden samen (op het vlak van uitgaan en plezier maken toch). Morgen begint hier eindelijk Queima das Fitas, hetgeen waar ik al vanaf het begin naar uitkeek! Queima das Fitas is een groot studentenfeest van een week lang en wordt gezien als het grootste studentenevenement van Europa. Er zou hier meer gedronken worden dan op Oktoberfest in Duitsland. Ik ben eens benieuwd! Elke avond zijn er optredens en komen er DJ's draaien (Bv. Afrojack) en heel Coimbra feest mee. Spijtig genoeg moet ik stage doen volgende week, maar ik heb zaterdag, zondag en maandag toch vrij gekregen. Dit zijn de belangrijkste dagen. Ik hoop dat de Portugezen gelijk hebben en dat Queima even leuk en zot wordt als iedereen zegt!
Verder hebben we nog een ontdekking gedaan: Enee. Enee staat voor Encontro Nacional de Estudantes de Enfermagem. Kortom, een soort festival voor verpleegkundestudenten! Iedereen heeft speciaal hiervoor een week vrij gekregen, dus natuurlijk zijn wij van plan om te gaan! Alleen hebben we een praktisch probleem. Hoe kunnen we overleven op de camping als wij hier niets hebben om te kamperen? Dit zullen we nog moeten uitzoeken, maar ik hoop dat we er uit geraken en dat we kunnen gaan. Er is namelijk ook een colorparty en aangezien we de colorrun in Coimbra al gemist hebben, kunnen we de colorparty toch niet uit onze vingers laten slippen?
Zo, ik moet mij gaan klaarmaken om weer naar het ziekenhuis te gaan.
Tot binnen een maand in real life, of binnen een week op mijn blog!
P.s.: ik had dit eigenlijk in mijn vorige blog al moeten zetten, maar Jo: bedankt voor het leuke fotoboek! En manne van de chiro: merci voor de leuke berichtjes in het schriftje!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
